Co-creëren

Auteur

Paul Kloosterboer

De kern

Drieslagleren of co-creëren gaat over het betwijfelen van de onderliggende rationale voor de hele organisatie, met name de mix van interne behoeften en identiteit en de relatie met de buitenwereld.

Kernvragen

Kunnen we opzettelijk meervoudige, zelfs strijdige verkaringen en oplossingen opzoeken en toelaten rond ene gezamenlijk vraagstuk?
Mag en kan daar iets uitkomen wat niemand tevoren zo heeft bedacht?

Uitgangspunten

Volgens Wierdsma (1999; 2011) leidt het delen van verschillende betekenissen rond gezamenlijke ervaringen tot constructieve verstoringen in het eigen denken en tot nieuwe, gekoppelde betekenissen. Dit constructionistische proces noemt hij co-creëren.

Oorsprong

Negentiger jaren op de toenmalige Universiteit van Nijenrode

Toepassing

Hoewel co-creatie een favoriete term is voor allerlei innovaties is het in Wierdsma’s betekenis vooral een manier om aan improductieve patronen te ontsnappen en gezamenlijk tot nieuwe en rijkere betekenissen te komen.

Aandachtspunten

Een collectief leerproces is broos. Vooral de rol van (lerend/dienend) leiderschap daarbij is nauwelijks te overschatten. Dit maakt of breekt het proces, zoals Wierdsma zelf ook in zijn afscheidsrede heeft benadrukt.

Inbedding

Constructivisme en sociaal constructionisme: Argyris, Engestrøm, Wenger, Weick, Vygotsky, Scharmer.

Kritiek

Onderhandelen over betekenissen wordt geabstraheerd van de lived experience. Dit leidt op collectief niveau tot dissociatie tussen lichaam en geest, i.c. herintroductie van het cartesiaanse dualisme via een achterdeur. Constructionisten (als Wierdsma) erkennen de rol van emotie, om deze vervolgens weer te rationaliseren en intellectualiseren. Bovendien voegt hij constructivistische (eenzijdig maakbare) elementen toe in zijn aanpak voor collectieve competentieontwikkeling.

Kernreferenties

Wierdsma, A.F.M. (1999). Co-creatie van verandering. Delft: Eburon.