Sociale Innovatie

Auteur

Ton de Korte

Kritiek

Omdat sociale innovatie verschillende aangrijpingspunten heeft is onduidelijk wat de opbrengst van specifieke interventies is. Het is modelmatig niet onderbouwd (zoals EFQM). Het is een containerbegrip waar eenieder zijn eigen invulling aan geeft.

Kernreferenties

Frank Pot, Margreet Xavier (2012), Doorgeven = Aanpakken, NCSI, Rotterdam. De definitiekaart van Sociale Innovatie (2009), De Argumentenfabriek/NCSI, Rotterdam. Henk Volberda, Menno Bosma (2011), Innovatie 3.0, slimmer managen, organiseren en werken

De kern

Sociale innovatie is een vernieuwing in de arbeidsorganisatie en in arbeidsrelaties die leidt tot verbeterde prestaties van de organisatie en ontplooiing van talenten.

Uitgangspunten

Sociale innovatie is in de periode 2000 - 2005 ontstaan als een antwoord op stagnerende productiviteitsgroei en een krappe arbeidsmarkt. SI werd gedragen door zowel de overheid (het Innovatieplatform), de wetenschap, werkgevers én werknemersorganisaties. Door beter gebruik te maken van de kennis op de werkvloer, modern management en slimme aanwending van technologie worden de prestaties van organisaties verbeterd, niet door harder te werken maar door slimmer te werken.

Oorsprong

Nederland, 2000 - 2005

Toepassing

Het concept van sociale innovatie biedt verschillende handvatten om de prestatie van een organisatie én het plezier in het werk te vergroten. Aangrijpingspunten zijn onder meer de managementstijl, de arbeidsverhoudingen op de werkvloer, de ontwikkeling van talenten, de inrichting van het primaire proces en de toepassing van technologie.

Aandachtspunten

SI vereist echt leiderschap en de kunst van het loslaten. De opbrengsten van SI, moeten met de werkvloer gedeeld worden. Mag nooit gebruikt worden als methode om bezuinigingen te realiseren.

Inbedding

Workplace Innovation, improvement of working conditions (ILO)